Ölüm Var!

''Kim Allah'a aşık olursa, herşey ona iştiyak duyar.''

Allah sevgisi bütün sevgilerin kaynağı imiş. Sevgi hissini de veren O'dur. Yegane Alim olan Allahın sonsuz ilminin tecellisiyle bu lütuflara kavuşur insan. Allahı dünya sevgilerinin tümünden daha üstün sevmeli ve bu sevgiyi kalplerde sürekli hissetmeli. O'nun şu kainattaki yarattıklarını da yaratandan dolayı sevgiyle kucaklamalı.

Allaha iman etmiş bir kul, O'nun hoşnut olacağı bir sevgiyle sevebilmeyi yaratanından dilemelidir.

Resulullah (s.a.v) bir kere dua ederken şöyle buyurdu:

"Ya Rabbi! Bana Kendi sevgini, sevdiklerinin sevgisini ve beni Senin sevgine yaklaştıracakların sevgisini ihsan eyle ve Kendi sevgini bana hararetten, susuzluktan yananların, soğuk suya kavuşmasını istemelerinden sevgili kıl. 1

Allahı sürekli hatıra getirmeli, vermiş olduğu sayısız nimetleri düşünerek O'nu hamd ile tesbih etmeli

"…Beni anın, Ben de sizi anayım…" 2  buyruluyor.

Dünyevî hacet ve ihtiyaçlarımızı sadece Allahtan isteyerek çalışmalı. Bunun aksini yaparak (mana açisindan) dünyevî vesilelere bağlanmamali. O'nun lütuf ve ihsanına güvenmeli. Yüce Allaha gönülden bağlanmalı, lütuf ve ihsanlarını, fazlından hem dünyada ve hem de ahirette mükafatlandıracağını düşünmeli.
Allahın razı olacağı kul olma gayreti (O'na olan sevgi) ne yüce bir duygu ve ne güzel bir mutluluktur.

“Bilmez misin ki, gerçekten göklerin ve yerin mülkü Allah'ındır. Sizin Allah'tan başka veliniz ve yardımcınız yoktur.”3

Kalbimizde Allaha derin bir muhabbet ve sevgi oluşturabilirsek, her işimizde O'nu vekil edinirsek, her ne hayır gelirse Rabbimizden, her ne şer gelirse kendi nefsimizden olduğunu daha iyi kavrar, yegane dost, tek velî yalnızca Allahı hakkıyle seçme idrakine erebiliriz. İşte buna teslimiyet denir! Ve hakkıyle Hakk'a teslim olmuş oluruz.

Böyle bir idrakle hayatı ve yakınımızda veya uzağımızda zuhur eden olayları çok daha farklı algılamaya başlarız. Her şeyde bir ibret gizli olduğunu görür, kendimizle kendimizin  ve başkalarıyla kendimizin eğitildiğini, her an imtihan halinde olduğumuzu idrak etmeye başlarız.

İki türlü idrak vardır. Birincisi şeytanî idrak, ikincisi rahmanî idraktir.
İlahî aşk yolunun yolcusu, bu yolda istidat ve kabiliyeti ile ve Rabbinin lütuf ve ihsanı ölçüsünde rahmanî idrakı açık olup ilahî bir ilham ile zuhur eden olayları hakkıyle anlayabilir. Þeytanın vesvesesi de mümkün olmaz. Böyle bir kul, zaten şeytanın vesvesesini ayırt etme ve tesbit bilgisini kazanmıştır.

Kalbinde Allah sevgisinden bir emmare bulunmayan, dilinden kalbine inmemiş olan bir kulda her türlü vesvese bulunur. İsterse hayır yönünde olsun, her olayı Rahmanî idrak dışında algılar ve yorumlar. Hakk Teala göz vermiş hakkıyle göremez, kulak vermiş hakkıyle duyamaz, akıl vermiş doğruyu bulamaz. Halkla hem haldir, Hakk ile olamaz. Kalbi taş gibi katıdır (halbuki taş Rabbinden gafil değildir) ilahî aşktan nasipsizdir. Yüreği buz gibi soğuktur, Allah sevgisini diğer sevgilerden üstün tutamaz. İlahî aşk  hissinden yoksundur, Allah (cc)'ın ismi anıldığında tüm zerrelerinde hissedemez.

Mevlana ne güzel söylemiş:

Altın ne oluyor, can ne oluyor, inci, mercan da
nedir bir sevgiye harcanmadıktan,
bir sevgiliye feda edilmedikten sonra.

Hani yukarıda Hakk'a teslimiyetten bahsetmiştikya, bu teslimiyet İbrahimî bir teslimiyet olmalı.

Mevlana hazretleri derki;

''Allah için ateşe atılmak vardır. Lakin ateşe atılmadan önce kendinde İbrahimlik olup olmadığını araştır. Çünkü ateş seni değil İbrahimleri tanır ve yakmaz''

.................................................................
1- İmam Gazali, Kimya-yı Saadet
2- Bakara Suresi/152
3- Bakara/107


devam edecek....

Aşk;

Ahad ile Þehadetin Külli gölgesindedir.

---makes---

Eywallah kardeşim...

Ben de Aşka dair bir kelam edeyim...

Aşk, Sevgili için yok olmak ve yokluğunu sevgiliye hissettirmektir...

-fussilet-

Allah azze ve celle sizden razi olsun kardesim
bu güzel sözler sizin gibi yüregi ilahi ask ile yanan kardesimizden sadir olur...

burada bir hususu da belirtmek isterim
bu güzel sitemizde layik olmadigim bir görevi vermissiniz Rabbim ebeden razi olsun
yogun islerim arasinda insallah burayada yeterince zaman ayirabilirim
maesselam

İbrahimî bir duruşun olsun.
Seni Allaha yakınlaştırmaya engel olan tüm dünyevî sevgi putlarını bir bir kırmalısın. Kalbinde Allah sevgisinden daha baskın, birinci derecedeki başka sevgileri ikinci plana atabilmelisin.

Hz. İbrahim ateşe atılacağı sıra bakmışlar karınca su taşıyor. Karıncaya sormuşlar:
-Nereye götürüyorsun o suyu.
-Yangını söndürmeye.
-Yahu okadar suyla yangın sönermi hiç.
-Sönsede sönmesede safım belli olsun.

İbrahimî bir teslimiyetimiz olamasa dahi, karınca misali safımızı belirlemeliyiz. Önce nefislerimizin putlarını kırarak başlamalıyız safımızın belli olması için.
Hiç olmazsa yüreğimizde bir sızı olmalı, işlediğimiz her hata ve kusurlardan, günahlardan dolayı.
Rabbimize karşı pişmanlığın alameti olmalı bu sızı.
Kendi acziyetimizi ortaya koyarak, korku ve ümit arasında bağışlanma ümidiyle her an istiğfar ve tövbe üzere olunmalı. Rabbimize olan sevgimiz öyle olmalıki, bunun tezahürü olarak derin bir ızdırap duymalıyız hata ve kusurlarımız için. Her fırsatta nefsimizi kurban etmeliyiz, kulluğumuzu ispat etmek için.

Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurdu ki:

"Þu üç şey kimde bulunursa, o kişi îmanın tadına erer:
1- ALLAH (celle celalüh) ve Resûlünün kendisine her şeyden daha sevimli olması.
2- Sevdiğini sırf ALLAH (celle celalüh) için sevmesi.
3- ALLAH (celle celalüh) kendisini küfürden kurtardıktan sonra, tekrar küfre dönmekten ateşe atılacakmışçasına nefret etmesi."

Yaratanına karşı yüreğinde sevgi ve muhabbet olan bir kul Rabbinden gafil olmaz, her an O'nu zikreder.  O'na yakınlığı refah ve saadette şükürle, musibet ve belada sabirla olur. Zahiri halk ile batını Hakk ile olur. Halk ile beraberken onlarin malayani sözlerinden hazzetmez. Onların her sözü dünya ve dünyalık üzerine iken, Allah sevgisi kalbine nakşolmuş kişi böyle ortamlardan bunalır ve kaçar.
İlahî aşka tutulmuş iman sahipleri, kalplerindeki îman nûrunun tezahürü gereği her an her dakika Allahı hatırlar, O'nu zikreder. Varlıkta da yoklukta da şükreder. Böyle bir şükür Allaha aşk ile bağlılığını artırır.

Bilmeyenler bilsin ki aşk bir güneşe benzer
Aşkı olmayan gönül misal-i taşa benzer.
Taş gönülden ne biter dilinde ağı tüter
Çok yumuşak söylese sözü savaşa benzer.
Aşk dolu gönül yanar yumuşar muma döner
Kararır taş gönüller sarp katı kışa benzer.

Allah sevgisinin alameti yedi şeyde belli olur:

1- Allahü tealayı seven, ölümden korkmaz.

2- Seven, sevdiğinin sevdiklerini, kendi sevdiklerine tercih eder.

3- Seven, her an sevdiğini düşünür, onu anar.

4- Seven, sevgilisinin sevdiği her şeyi sever.

5- Seven, bütün engellerden sıyrılır, sevdiğini çok anar. Uykusundan fedakarlık eder.

6- Sevene, bütün ibadetler kolay gelir. İbadetlere zevkle sarılır.

7- Seven, sevgilisinin dostlarını dost, düşmanlarını düşman bilir.

"Ey insan!... Can bahçesine gam fidanı dikmeyi bırak. Ecel makası, ömür ipini kesmeden gönül erlerinin güzelliğinden renkler almaya bak. Kim onlar gibi bir dostun halkasına girerse, Allah'ı ve Resûl'ünü hoşnut eder!.." (Mevl''n'')

Allahı aşk ile seven bir kimse, O'ndan gafil olmaz. Sevdiklerini sever yerdiklerini yerer.
Hakk yolunun yolcusu, Rabbine duyduğu derin bir sevgiyle zikreder. Onda öyle bir muhabbet oluşurki, kalbine ulvî kattan ilhamlar gelir. Dilinden Hakk'ın kelamı dökülür, kalbine çeşitli hikmetler doğar. Bir olayla karşılaşsa, Hakk Tealal zaman içerisinde zaman yaratır ve ona, o olayın sırrını gösterir. Çünkü o, ulvî katla irtibat kurma ihsanına ve lütfuna kavuşmuştur. Böyle bir ihsan ne kutlu bir ihsan, böyle bir lütuf ne eşsiz bir lütuftur.

Ben aşkı böyle bilmezdim. Bu aşk bir acayip sevda imiş.
Onun bir zerresi ay ve güneş, bir damlası derya imiş.
Aşk hastası olanların, dost derdidir dermanları
Aşka esir olanların, dosta fed''dır canları.
Bu aşkı ben bilmez idim, bu bir acep sevda imiş
Bir zerresi ay–u güneş, bir damlası derya imiş
Aşka esirdir ehl–i hal, bu aşka sığmaz kıyl–ü kal
Aşkın acep halleri var, kul eyledi sultanları.
-Akşemseddin-

Fakat Hakk yolunun yolcusu, bu yolda çok çile çeker. Bu yol dikenlidir, yürüdükçe ayakları kanatır. Uçurumlar vardır bu yolda, uçsuz bucaksız. Kuyular vardır zifiri karanlık ve dipsiz. Yusufun kuyuya atılışı gibi atarlar seni dipsiz kuyulara. Soranda olmaz. Bir okyanustur, yelken açarsın. Ya sağ salimen hedefe ulaşır ya da alabora olursun. Belkide balığın karnındaki Yunus misali bulursun kendini nefsinin karnında. Bir imtihandır denenirsin! Ve o kadar ağır gelirki nefsine, sıkıntılar basar, dünyan daralır birden, o an yalvarırsın Rabbine:
Yarab Senin yardımın ne zaman diye.
Senin iraden dışında, dilinden şu cümleler dökülür:
“Nefisler denenmeden gerçek iman ortaya çıkmaz” diye...
tüm zerrelerin ürperir.
Ve gözlerinden yaşlar dökülür, sabır ve şükürle yine Rabbine yönelir ve sığınırsın.
Çünkü sevgi emeksiz, sevgi çilesiz olmaz!

devam edecek

Maaşallah bu sitede ne cehverler varmış
Hepinizden h,z, Allah c.c. Razı olsun inşaAllah...