GüL KoKan SEVGİLİ'YE...

Gidiyorsun… Sana tutkun, sana meftûn, sana vurgun bu yürekleri sensizliğin zindanlarına terk ediyorsun. Gidiyorsun… Kalan yine yalnız, yalnızlık oluyor. Yalnızlığın yalınlığında, yanılışların yanlışında kalıyor her şey. Sen gidiyorsun. Yaşananlar kırık dökük, yaşanacaklar sönük; yaşayanlar yorgun, yaşayacak olanlar suskun. Sen gidiyorsun; kalan yine yalnız, yalnızlık oluyor.

Efendim… Gidişinin depremlerine müteakip gelişinin mimarları vardı senin. Bekleyenlerin muradına n''il olduğu geceye muhteşem bir musıki gibi yayıldı sesin. Hani tasvir ettiği gibi ş''irin :

‘Bir güzide mektuptur, çağların ötesinden
Ulaşır intiz''rın yaldızlı sabahına
Yayılır o en büyük muştu, pazartesinden
Beyazlık dokunmuştur gecenin siyahına
Susuzluktan dudağı çatlayan gönüllerin
Sükütu y''r, sevinci dualar kadar derin.’

Sen geldin…Çığlık kokan sedalarımızın tam ortasına kutlu bir vav düştü. Seninle yüreğimize koca bir sevd'' düştü. Sen geldin sevgili…Sinemizi n''rın yaktı, içimize nûrun aktı. Artık adını anan nefesimiz beste beste…Sen de dinledin mi? Gelişinle il''hiler döküldü dudaklardan: ‘Talaa’l bedrü aleyn'' min seniyy''ti’l–Veda.’ ‘Ay doğdu üzerimize, Veda tepelerinden.’ dedi diller. Ve gönüller…Gönüller sıcak bir sel''m arz etti sana: Merhaba!

‘Merhaba ey andelib-bağ-ı Elest
Aşkın-i ey cümle alem oldu mest.’

Hatırlar mısın efendim?..Bülbüller şeyd''lanmaz olmuştu aşk iklimimizde. Güller peyd''lanmaz olmuştu gönül bahçemizde. Mazmunlar bile mahzun kalmıştı. Ve sen geldin. Gelişinle güller açıldı bataklıklar içinde. Ve dedi ki ş''irler:

‘Gül fasl-ı ganimettir, bülbül sana nimettir.
Bil kadr-i dem-i vaslı, güller gibi ol hande.’

Güle öyle ''şıktı ki gönüller, Gül uğruna güle güle öldüler. ‘Gül Devri’ dendi bu zamana. Ve Asr-ı Saadet, damgasını vurdu dünyaya. Yıllar yılları kovaladı ve ş''ir haklıydı:

‘Zaman o gül gibi gül görmedi zaman olalı
Gülün güzelliği dillere d''sitan olalı.’

Þimdi seninle sensizlik yaşanıyor gönül diy''rında. Senin yasını tutuyor dostun da ağy''rın da. Nehirleri kurudu şehrin. Þiir gözlü Þirinler için dağları delenler yasını tutuyor senin. Çöllerde Leyl''’yı, aslında Aslı’yı arayanlar artık seni arar oldu. Herkesin hiç kimsesi, aslında herkesin her şeyi iken gittin. Gittin de yokluğunla soluksuz kalan sol yanımızı ateşlere ittin. Yokluğunda gözler doldu, gönüller soldu. Gökyüzüne uzanan ellerin canları yeryüzünün c''n''nına hasret.

Naatların, kasîdelerin sesi kısık; suratlar hayli asık. Sevgili, zor geliyor ayrılık. Ey Sevgili! Aşkından yananlara yazık. Kız çocuklarının çığlıkları geliyordur kulağına. Ki ecelden değil, sensizlik düşüncesindendir. Div''neyse ''şıklar, bîç''reyse m''şuklar ve av''reyse tüm aşklar yokluğunun boşluğundandır sevgili. ‘Oku!’ diyen kitap okunmaz olduysa ve diller küfür doluysa pervaneler yönünü kaybetmiş demektir, ey nebi!

Gel Sevgili! Gel ki, gül yüzünü görünce gülsün ezilenler. Haksızlıklar, hırsızlıklar, hay''sızlıklar küle dönsün. Dünya seninle güle dönsün. Sen aşkın yarasına y''rsın, gül yüzlü! Çaresizlerin melce’i, beş vaktin baş sesi, tekinin yeki, herkesin her şeyisin. Gel!.. Sen gel ki, yeniden kendine gelsin her şey. Ya sürgünlükleri kaldır, yanına aldır; ya da kendine gelsin diye dünya, kendin gel. Sen yeter ki gel. Gel ey!..

Senem Gezeroğlu

Ölüm Var!

GüL KoKan SEVGİLİ'YE...

...Tefekkür...